Muhammed Mustafa SAV

 

İSTER

 

ŞEHY ES’AD ERBİLÎ (1847-1931)

 

Gönül nûr-ı cemâlinden habîbim bir ziyâ ister

Gözüm hâk-i rehinden ey tabîbim tûtiyâ ister

 

Safâ-yı sîneme zulmet veren jeng-i günâhımdır

Aman ey kân-ı ihsân zulmet-i kalbim cilâ ister

 

Yetiş imdâda ey Şâh-ı risâlet rûz-ı mahşerde

Ki derd-i bî-devâ-ı ma’siyet senden şifâ ister

 

Ne âb-ı dîdeden rahat ne âh-ı sîneden imdâd

Benim bâr-ı günâhım lûtf-ı şâh-ı enbiyâ ister

 

Sarıldım dâmen-i ihsânına ey Şâfi-i ümmet

Dahîlek yâ Muhammed hasta cânım bir devâ ister

 

Gül-i ruhsârına meftûn olanlar şüphesiz sensiz

Ne mülk ü mâl ü cân ister ne de zevk ü safâ ister

 

N’ola bir kerre şâd olsun cemâl-i bâ-kemâlinle

Ki kemter bendeniz Es’ad sana olmak fedâ ister

 

 

Nûr-ı cemâl: Güzel yüzlü nur

Habîb: Sevgili

Ziyâ: Işık

Hâk-i rehin: Hapsedilmiş toprak

Tabîb: Doktor

Tûtiyâ: Sürme, çinko

Safâ-yı sîne: Keyifli gönül

Zulmet: Karanlık

Jeng-i günâh: Günah pası

Kân-ı ihsân: İhsan kaynağı

İmdâd: Yardım

Şâh-i risâlet: Gönderilenlerin önderi

Rûz-ı mahşer: Mahşer günü

Derd-i bî-devâ-ı ma’siyet: Devasız günah derdi

Âb-ı dîde: Göz suyu, göz yaşı

Âh-ı sîne: Gönül ahı

Bâr-ı günâh: Günah sıkıntısı

Lûtf-ı şâh-ı enbiyâ: Nebilerin şahının lütfu

Dâmen-i ihsân: İyilik ödeyen, lütuf yapan

Şâfi-i ümmet: Ümmete şefaat eden

Dahîlek: Kendine kat, sana erdir

Gül-i ruhsâr: Gül yüzlü

Meftûn: Tutkun, aşık

Şâd: Sevinçli, memnun

Cemâl-i bâ-kemâl: Olgunluğa erişmiş güzel yüz

Kemter: İtibarsız, aşağı

Bende: Köle