Ey Gül
Servet Yüksel
Güneş güneş nuru derdin sen ey gül.
Cennet’e kokunu verdin sen ey gül...
İnsanlığın rüyasısın sen ey gül.
Hakikâtin aynasısın sen ey gül...
Tomurcuktun Levh-i Mahfuz bağında.
Gün vurdu, açıldın Hira dağında...
Yağmuru çöllere çeken sensin gül.
Cehlin kalbindeki diken sensin gül...
İbrahim‘in ateşinin adısın.
Hayatın manası, gönül tadısın.
Her halin bir destan; kulluğa davet.
Renk renk onsekizbin alemi seyret...
Hem ahirsin hem evvelsin sen ey gül.
Ne latifsin, ne güzelsin sen ey gül…
Yeryüzüne bakışımda sen varsın.
Sevda diye nakışımda sen varsın.
Hak’kın elmas kılıçları bilensin.
Kan sızan dudakta tebessüm sensin.
Aşıkların gözyaşısın sen ey gül...
Fatihlerin baştacısın sen ey gül...
Meleklerin duasında sen varsın.
Şehitlerin yarasında sen varsın…
Maveradan suyun, toprağın ey gül…
Dalga dalga şefkat bayrağın ey gül...
Yetimlerin gözlerinde ışıksın.
Kâinatın yüz sürdüğü eşiksin...
Yaprak yaprak ayetlerim,hadisim.
Sensin sevgiliye verilen isim...
Sen getirdin gerçek huzuru ey gül.
Paramparça ettin gururu ey gül...
Akıl ermez esrarına senin gül.
Hazan değmez baharına senin gül…
Şiirimin ilk sözüsün sen ey gül.
Muhabbetin can özüsün sen ey gül...
Sevinsin garibler ver elin ey gül.
Hasretinle yandı Veysel’in ey gül...
Dost katında ağırlandın sen ey gül.
Müjdelerle uğurlandın sen ey gül...
Avucunda geçmiş, gelecek ey gül.
Şefaat ettiğin gülecek ey gül...
Bu canı yoluna serelim ey gül.
Lûtfet gül yüzünü görelim ey gül...
