Nat-ı Şerif
Serkan Yalçın
Hangi mazlumun kanadını okşadım da verildi bana senin gibi
peygamber
Sen ki alemlerin nur suyu gönüllere rehber
Hiranın çaresizliği çöktü içime sen gidince
Ömer gibi kabullenemedim ölümünü kendimce
Vecdimi aldı bir kara gözyaşı bir vedanın törpüsü
Hangi derdime deva bulayım ey alemlerin köprüsü
Hangi çiçek açar gidişinden sonra mutlulukla
Ey Nebi hangi ölüm sessizliği çöksün beyaz bulutlara
Ben iki kez öldüm dünyada ey alemler sultanı
Ölümü arzuladı bu aciz hatırladıkça kara bahtını
İlk ölümüm seninle beraberdi seninle toprak atıldı ruhumun üzerine
İkincisi merhametsizlikti alışamadım senden sonra bu dünyanın yobaz
düzenine
Gel ey Nebi bak İslam neferleri kaybediyor Ebu cehille savaşını
Sen gittiğinden beri dindiren olmadı mazlumun gözyaşını
Merhamet pınarının suyu kurudu ölüm seni aldıktan sonra
Seni her andığımda ölüm ilişti isminin yanına zorla
Gel ey Nebi kurudu gözümün yaşı lal oldu dilim
Osman gibi sarhoş oldum tutmadı ayağım , elim
Kuşu öldüğü için cenazesine gittiğin çocuğun masumiyeti var
gözlerimde
Dilim tutuluyor gözlerim seni arıyor her özlediğimde
Bak bedir senin için döküyor eteğindeki taşları
Senin içindir Müslümanların biçare arayışları
Gel Nebi sensiz dünya çekilmez oldu
Her çırpınışımda bedbaht ruhum kanla doldu
Gel alemler sultanı Allah’ın sevgilisi
Şefkat pınarından mahrum etme bizi
Kurana sarıldım ayrılığının ahından sonra
Ey nebiler nebisi gel ki yanmasın bu mecnunun kızgın korla
Her vakit mıh gibi çivilenmiş isminin her zerresi
Bu aciz Mecnun senin yolunun divanesi
Esfeli Safilinler çoğalıyor ey ulu önder ey muazzamı kebir
Takatim yok artık bu sevdalı merhametin acizliğindedir
Bak Uhud ağlıyor ağızdan dökülen lafzı mustafayla
Gönül penceresinden kan katresi damlıyor ilahın rahmanıyla
Gel Nebi kır aksın gönül perçeminden
Kurtar beni şu hasretin vahşetinden
Bak ey Nebi bak şu merdüm müminlere
Gel ismin çiçek açsın şu meftun gönüllere
Yeter artık şu hasretlik zulmü şu misafiri mihman
Aç gözlerini ruhumu feda ettiğim ruhum, sana kurban
