Kadir Karaman
Geldim, kapına kapatma
Sahip çık, dışarı atma
Reddedip, gamla ağlatma…
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Sen, rahmet peygamberisin
Peygamberler serverisin
İki cihan önderisin…
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Yüzün koyup da seccadeye
Ağlamışsın sevgiliye
Ümmetim, ümmetim diye…
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Duayla nalan dilimi
Açtım Allah’a elimi
Gör şu perişan halimi…
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Hasretin sardı başımı
Hayalin tuttu arşımı
Dindir, dinmez gözyaşımı
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Gafil düştüm, hâlim çetin
Yazık, bilemedim kıymetin
Lütfetmez isen himmetin
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Güneş nedir ki nurundan
Nurla doldu iki cihan
Kurulunca ulu divan
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Hüsnüne aşık bendenim
Özlemle yanar bedenim
Feda olsun canım, tenim
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Aldatmakta mahir imiş
Nefsin aşı zehir imiş
Bildim, yolun tahir imiş
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
Şu isyankârı kolundan
Tut da, ayırma yolundan
Yalvarıp, ağlıyor candan
Ne olursun ya Muhammed!
Ümmetinim, eyle medet!
